Featured
Það er kaldur febrúarmorgun og afi arkar af stað á vel notuðum tréskíðunum. Árið er 1963 og í sögunni erum við stödd í litlum bæ í Þrændalögum í Noregi.
Nóttin hylur hálfa kringlu jarðar, desembertungl stundum kallað Frostmáni, þrælar sér efst upp í himnafestinguna og lýsir leyndu ljósi á tvær skíðaþyrstar konur sem hraða sér á skíðum og skinnum upp á brún Hlíðarfjalls, ofan við skíðasvæði Akureyringa.
Það er snemma vors. Höggvís vindur lemur húsið, stíf suðvestan átt, ógurlegur belgingur. Snæviþaktar grundir. Lítill sólargeisli læðist yfir grákalt haf og staðnæmist í hvítri brekku hinumegin fjarðar. Ég læt hugann reika, hef látið mig dreyma um örstuttan skíðatúr í marga daga en ekki átt heimangengt vegna veðurs. Hugsa svo með mér að ef til vill er lygnara hinum megin fjarðar, þar sem sólin skín og ávalar heiðar skýla fallega fannbörðum brekkunum.
Sennilega hægt að velta sér lengi upp úr því hvert hið raunverulega bæjarfjall Akureyringa er og ekki úr vegi að ímynda sér að flestir bæjarbúar myndu nefna Súlur í slíkri upptalningu, þessir fallegu pýramída-löguðu tindar sem rísa yfir bænum í suðvestri, við mynni Glerárdals. Nær Akureyri Ytri-súla, en litlu sunnar Syðri-súla, örlítið hærri.
Þetta var í þá daga þegar vetrarhimininn var stjörnubjartur, norðurljósin dönsuðu á tilkomumikilli himinhvelfingunni og fannfergið meira en í manna minnum, löngu fyrir síðustu aldamót. Froststillur höfðu verið einkennandi fyrir febrúarmánuð þetta árið.
Krassandi skíðalínur og dýrmætt púður eru skíðamönnum mikils virði og er mér í fersku minni leiðangur sem ég fór í einmánuði árið 2004. Ferðinni var heitið í Hvalvatnsfjörð í ákafri leit að þessu tvennu.